Verhaal van Erik

“Ik ben Erik Paalvast, 56 jaar, 29 jaar getrouwd met Terry, drie prachtige zonen, een lieve schoondochter en twee kleinkinderen, mijn oogappeltjes.”

De diagnose

Toen ik ruim 30 jaar geleden bij de huisarts langs moest, eerst met (wat leek) pijn in de maag, een week later omdat ik geel zag, was de eerste diagnose geelzucht. Met een tijdje rust zou ik er wel weer bovenop zijn.

Enige tijd na deze diagnose bleek dat het zo eenvoudig niet was. Na wat uitgebreider onderzoek was de diagnose PSC (Primaire Scleroserende Cholangitis). Een chronische ontsteking aan de galwegen, die ervoor zorgde dat mijn lever het zwaar te voortduren had. Toen het Rode Kruis Ziekenhuis in Den Haag mij, in de loop der jaren, niet verder meer kon helpen en ik werd doorverwezen naar het (toenmalige) Dijkzicht Ziekenhuis. Hier werd al snel duidelijk dat een levertransplantatie onvermijdelijk was.

Sporten

In mijn jeugd was sport mijn lust en mijn leven. Ik heb bijna 25 jaar gevoetbald. Op de middelbare school deed ik aan alle sportactiviteiten die georganiseerd werden mee, handballen, softballen en met mijn 2,09 m lengte was ik een welkome versterking in het basketbal en volleybal team. Ook na de middelbare school bleef het sporten belangrijk. Hardlopen, schaatsen, in de zomer windsurfen, in de winter skiën.

In 1995 werd duidelijk dat mijn sportieve lichaam niet meer tegen de PSC was opgewassen. Een levertransplantatie was onvermijdelijk. In mei, in de week dat duidelijk werd dat Terry zwanger was van onze twee zoon, werd ik op de wachtlijst geplaatst.

De “Gift of Life”

Ik heb uiteindelijk in september 1995 mijn “Gift of Life” mogen ontvangen. Een spannende tijd, met Terry hoogzwanger aan mijn bed. De onvoorwaardelijke steun van Terry en mijn familie hebben mij door deze onzekere periode geholpen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn sportieve achtergrond het lichamelijke herstel hebben bespoedigd.

Al snel maakte de onzekere tijd plaats voor positief vooruit kijken. Redelijk snel ben ik weer gaan hardlopen, geholpen door een hardloopproject voor beginnende hardlopers bij de plaatselijke atletiekvereniging AV Passaat. Via de kinderen ben ik uiteindelijk steeds meer bij de atletiekvereniging betrokken geraakt.

Hardlopen was een heerlijke bezigheid om de zinnen te verzetten en de conditie op pijl te houden. Ook een zware operatie, waarbij mijn dikke darm verwijderd moest worden kon mij niet van het hardlopen stoppen. 2 halve marathons en vele 10 km recreatie lopen heb ik mogen voltooien.

Via mijn kinderen

Zoals gezegd, via de kinderen ben ik steeds meer bij de atletiekvereniging betrokken geraakt. En zo word je van meehelpende vader een jurylid. En aangezien verenigingen altijd mensen tekort komen ga je helpen met het geven van training. Vele jaren meekijken bij de speerwerptraining van mijn zoon, maakt dat je daar wat meer kijk op krijgt. En dat maakt dan weer dat ik voor een groepje atleten de speerwerptraining verzorg. Op deze manier raakte ik steeds meer betrokken bij de baanatletiek. De uitslagen bij de clubkampioenschappen waar ik aan meedeed gaven aan dat ik best wel mee kon komen bij de World Transplant Games.

Stoute schoenen

Daarom de stoute schoenen aangedaan en mee gaan trainen met de atletiek groep van de Stichting Sport en Transplantatie (waar ik overigens al jaren (niet sportend) lid van was). Vorig jaar mocht ik mee met de Nederlandse ploeg naar de World Transplant Games in Newcastle. Werkelijk een onvergetelijke ervaring. Sporten met lotgenoten van “all over the World”.

Als je dan ook nog met een bronzen en een gouden plak (op kogelstoten en hoogspringen) naar huis gaat, maakt dat het helemaal af.Sporten, het was en is nog steeds mijn lust en mijn leven. (Helpen met) Training geven, zelf trainen, minstens vijf dagen in de week ben ik ermee bezig. En in de winter natuurlijk skiën.

Heerlijk, ik zou niet ander willen.